Welkom op mijn website!
Mijn website is vernieuwd. Kijk op: http://www.everyoneweb.com/resi/
Hoi hoi,
Ik heet Resi en ben geboren op 28 november 1978. Ik woon in Maastricht en heb hier een studie gezondheidswetenschappen gedaan. Ik heb op dit moment geen baan, aangezien ik voorlopig wacht op een operatie die in Leuven zal plaatsvinden. Ik ben altijd zo gezond als een vis geweest, totdat ik op 10 november 1998 ineens door mijn benen zakte en verlamd raakte (als je denkt, "wat doet die rolstoel op de foto's?" is hiermee je vraag beantwoord). Ik schrijf graag, dicht soms en maak zo nu en dan een schilderij of tekening, waarvan ik de meesten weggegeven heb zonder er eerst een foto van te maken (stom stom). Ik zou het leuk vinden als je een berichtje achterlaat in mijn gastenboek, zodat ik kan zien wie de cijfers op de teller zoal doet stijgen ;-)
Hier beneden staan een paar van de gedichten die ik heb geschreven...
Waarom
Waarom zwemmen er drie naar rechts en de rest naar links.
Waarom zie ik wat jij niet ziet.
Waarom voel jij niet hetzelfde als ik
en als dat zo was, waarom weet ik dat niet.
Waarom is het leven mooi, maar lijkt het soms een hel.
Waarom is niets wat het is
en waarom is het wel.
Waarom horen mensen, maar luisteren ze zo slecht.
Waarom kijken we, maar zien de meesten niet.
Waarom is krom niet recht.
Waarom denken mensen veel te weten en is het toch heel min
en waarom is zoveel dan onbekend.
Waaromom leef ik hier en nu en wanneer was het begin.
Waarom zwemmen er drie naar rechts en de rest naar links...?
Ik vroeg me af wat is nu tijd.
De periode waar ik me op verheug is al voorbij
en het verleden lijkt zoveel mooier, dan het toen was voor mij.
Ik wacht op de tijd, die leuker zal zijn,
maar het moment waarop ik leef, voel ik nooit als fijn.
Het ongrijpbare maakt me bang.
Ik kan hem niet stoppen, hij gaat zo snel, maar lijkt nog zo lang.
Het is avond, maar ook al de morgen erna.
De tijd maakt, dat ik alleen maar nu besta.
Ik moet het maar accepteren zoals iedereen,
ook al maakt het me zo eenzaam en alleen.
We hebben niets te willen het is een feit,
ik moet maar luisteren naar de wil van de tijd...
Deze heb ik geschreven toen ik net in het ziekenhuis lag (17-11-1998)...mama was jarig
Mama,
Ik heb alleen de inkt van mijn pen
en ik weet ook wel dat de blauwe krabbeltjes
helemaal niets zeggen, van wat ik voor je voel.
Als ik gevoel kon laten zien, deed ik dat.
Ik kan het wel proberen te beschrijven:
De kleur is, denk ik, zoals die van de mooiste zonnestraal,
het is nog groter dan de zon,
maar hij lijkt zoveel kleiner, omdat ie van binnen zit.
Het ruikt als iets, waarvan ik de geur nog niet ken,
maar misschien heeft het geen geur.
Een smaak heeft het al evenmin.
Toch zou ik je er dag en nacht mee willen voeren,
dit dichtje is het bestek.
Het geluid, dat zijn de tranen, die zachtjes druppen op het kussen,
maar hun klinkt harder dan mijn hardste schreeuw...
IK HOU VAN JOU!
Na een tijdje...
Als je alles wat ik meer heb, nu al minder ziet,
doet me dat meer dan ik je zeggen kan, heel erg veel verdriet.
Als alles wat ik minder heb, nu al meer is dan voorheen,
Ben ik misschien liever...alleen.
Voorbij...
Wat ik nu meemaak,
is slechts een herinnering aan zojuist.
Ik begrijp, het leven was al voorbij,
toen ik net geboren was...
Alleen
Als ik gek word van de pijn.
Als de televisie de stilte weg liegt
en mijn huis een gevangenis lijkt te zijn.
Als de minuten wachten op de uren
Als mijn dromen slechts illusies blijven
en slapeloze nachten eindeloos duren.
Als ik zin heb om te gillen.
Als ik het laat, omdat niemand het hoort
En mijn benen niet doen wat ze eigenlijk willen,
word ik van ‘alleen’ gestoord.
God,
Ben je een man of ben je een vrouw?
Ben jij van mij of ik van jou?
Regel ik alles of doe jij dat voor mij?
Sta je altijd en overal aan mijn zij?
Hoe oud ben je of misschien wel niet?
Heb je ook wel eens om mij verdriet?
Help je als ik me niet goed en ziek voel?
Of heeft dat allemaal een doel?
Kruimeltje,
Ik huil in mijn hart om de dingen die je schrijft.
Je ogen lachen, maar je ziel schreeuwt de pijn uit,
die er in je achter blijft.
Maar ik weet zeker mijn vriend
en het is iets wat ik met zekerheid zeggen kan.
Al doet het leven nog zo’n zeer,
we worden er beiden sterker van.
Wanneer de tranen eens over je wangen stromen
als glanzende parels van verdriet en pijn,
mag jij altijd naar mij toe komen.
Dan kunnen we met z’n tweeën huilen,
om al de dingen in’t leven, die zo verrekte moeilijk zijn.
Ik ken je…
Ik zal doen alsof ik je mooie gezicht niet ken,
wanneer je zo verliefd naar me keek.
Ik zal doen alsof ik je geur niet ken,
als ik ’s ochtends in je armen wakker werd.
Ik zal doen alsof ik je stem niet ken,
wanneer je fluisterde dat je zo gelukkig was met mij.
Ik zal doen alsof ik je naam niet ken,
ook al vond ik het heerlijk om die trots te noemen.
Zoals je wilt, mijn lief.
Maar ik zal altijd de woorden kennen,
die dieper sneden dan messen kunnen komen.
Juist omdat ik zo van je hou…
Nacht in de Lucas
Iedereen slaapt, wij twee alleen.
Het licht onderdanig aan de schaduwen,
die de nacht een zoveel wijzer uiterlijk geven.
De sfeer gecreëerd door de stilte,
onderbroken door twee zachte stemmen.
pratend over de vraag van het leven.
De lange gang, gespiegeld in het zwarte raam
lijkt nog kleurlozer en killer dan in werkelijkheid.
De wijzers die zo langzaam tikken,
alsof ze bang zijn voor de tijd.
Stiekem ben ik huiverig om naar bed te gaan,
omdat ik weet dat het dan snel ochtend is
en het toverachtige van een paar uur terug
nooit lijkt te hebben bestaan…
